Spiri Kids

Hooggevoeligheid en spiritualiteit bij kinderen, kan dit echt zijn? Of is het louter een afkooksel dat zich afspeelt in hun eigen fantasiemomentje?

Eén ding weet ik zeker: ik ben gek op mijn kind! Sam is een 8-jarige speelse jongen, die niets liever doet dan de ganse dag tetteren en door het huis springen. Hij voelt zich vrij op zulke momenten. Als moeder kan je die wervelwind natuurlijk verdragen van je kind. Je wilt hem kost wat kost zijn eigen mooie ‘ik’ laten zijn. Toch is dit op sommige dagen erg vermoeiend en zijn er af en toe weleens momenten dat het minder vlot gaat en je gewoon even uitbarst. Dat kan opluchten, maar niet veel later besef je dat je hem liet schrikken, verdrietig maakt of misschien wel bang. Dit zijn moeilijke situaties, zowel voor ouder als kind. Je kind stelt zich namelijk helemaal open voor jou. Ze vertrouwen je blindelings. Hun ziel is zo mooi en puur en daar geven wij onbewust te weinig aandacht aan. Het enige wat ze willen, is genegenheid en een gevoel van bescherming en verbondenheid.

‘Hun ziel is zo mooi en puur en daar geven wij onbewust te weinig aandacht aan’

Hooggevoelig en spiritueel zijn, hoe ontstaat dit? Alvorens een zieltje geboren wordt, gaat er heel wat aan vooraf. Het zieltje kiest zijn/haar ouders en wacht dan geduldig af tot de dag komt. Als ze het licht op aarde zien (de geboorte), houden ze contact met hun beschermengel en dit tot de leeftijd van 2 jaar. Hierna valt er een sluier van vergetelheid over hen. Voor een aantal zieltjes ligt dit net ietsjes anders. Hun leventjes gaan door zónder die sluier van vergetelheid. Deze kinderen noem ik hooggevoelig en spiritueel. Ze zien en weten vaak heel veel, maar de meerderheid van hen heeft op het moment dat ze zichzelf eindelijk kunnen verwoorden niet meer bewust door waarover het precies gaat. Het is er zeker wel, maar dit komt met vlagen en het lijkt voor hen een herinnering.

‘Mama, ik heb verdriet om mijn zoon’

Zo vertelde Sam me ooit toen hij net 3 jaar oud was: “Mama, ik heb verdriet om mijn zoon.” Hij vertelde me dat zijn zoon overleden was en dat hij 2 zonen had, waarvan er eentje nog leeft. Op dat moment sta je met je mond vol tanden. En het beste wat je dan kan doen, is meegaan in zijn verhaal. Ook al is het doodeng. Op dat moment moet je er voor je kind zijn. Zelfs als je midden in de nacht geluiden hoort, een kijkje gaat nemen en hem ziet staren naar buiten voor zijn slaapkamerraam. Je hart bonkt in je keel als hij dan vertelt dat ‘onze kat’ op de auto zit. Wetende dat wij geen kat hebben. Ik was toen zo nieuwsgierig en vroeg hem: “Waar zit ze dan? Ik zie ze niet meteen.” “Mama, dáár is ze!” Waarop ik weer aangaf: “Ik zie ze niet schat, ga maar lekker slapen. Ze komt morgen wel weer terug.” Fantasie of werkelijkheid? Deze groep van kinderen heeft zeker fantasie, dit heeft elk kind en gelukkig maar! Maar er zijn toch wel een groot aantal van die verklaringen die een kind op die jonge leeftijd niet kan verzinnen. Ze weten immers nog niet hoe het leven in elkaar steekt.

Als ouder sta ik als een blok achter het verhaal van mijn kind. Ik maakte immers zelf als kind vaak zulke dingen mee. De telefoon. Ik was 6, lag lekker te slapen in mijn bedje in mijn ouderlijk huis. Klokslag 3.00 uur hoorde ik de telefoon rinkelen. Het was het geluid van de telefoon in het huis van oma. Ik herkende het zo goed. Op dat moment werd ik een beetje boos, ik wou niet dat oma wakker werd door dit geluid. Ik deed mijn ogen open en stond ineens op de eerste verdieping in het huis van oma, waar ook de telefoon zich bevond. Ik rende als een gek naar die telefoon toe en trok de stekker eruit. Op datzelfde moment riep ik opeens: “Opa! Stop met oma te bellen!” Mijn opa was al jaren overleden. Toen ik in de ochtend wakker werd, herinnerde ik me nog alles haarfijn. Ik belde onmiddellijk naar oma en vroeg haar of ze vannacht telefoon kreeg. En raad eens? Oma zei: “Ja, vannacht klokslag 3.00 uur kreeg ik telefoon, maar ik voelde mezelf te zwaar om op te staan.” Ze vertelde dat het leek alsof ze aan het bed vastkleefde. Ik heb hier niets meer mee gedaan en liet die dingen toen achter mij.

‘Als ouder sta ik als een blok achter het verhaal van mijn kind’

Maar als ik naar Sam luister, herken ik erg veel van mezelf. Voor kinderen als Sam is het vaak moeilijk om zich te uitten. Op school drukken ze het kind in kwestie snel een stempel op. En dan krijg je reacties te horen als: ‘Hij heeft adhd’. ‘Hij moet in behandeling bij een kinderpsychiater’. Vele ouders komen dan niet in opstand en gaan dan maar op het verzoek van de school in. Ook ik deed dat. Op 7-jarige leeftijd werden er testen afgelegd op school, waaronder de IQ-test. Wat was ik blij toen ik hoorde dat mijn zoontje hoogbegaafd was en dat hij zich daarom zou vervelen in de klas en in zijn eigen wereld zou zitten. Natuurlijk wist ik wel beter waar hij zat. Toch was dit niet genoeg! Waar ik al bang voor was, werd werkelijkheid. ‘Sam zou beter geholpen zijn met Ritalin’, klonk het. Hij zou meer rust in zijn hoofd krijgen. Ik was hier grandioos op tegen, maar probeerde het desalniettemin. En ja! Sam presteerde super op school! Het enige nadeel aan al die heisa is dat mijn Sam niet meer de Sam is die hij hiervoor was. Als de medicatie eenmaal uitwerkt, lijkt het alsof Sam angstig is, alsof hij alleen is op aarde. Dit heeft zijn ritme verstoord. Gelukkig heb ik de medicatie stopgezet en zie ik weer die vrolijke Sam springen en tetteren.

Wat ik duidelijk wil maken? Leer je kind kennen en kijk naar je kind alsof je het begrijpt zonder dat hij/zij iets moet zeggen. Geef dit gevoel door aan je kind. Je kind is immers in je leven gekomen om jou gelukkig te maken. Wees trots op dat lieve en goedhartige persoontje. Want alleen wíj als ouder kunnen die mooie vleugels voor onze kinderen openen…

Medium Katarina

Contact: Spiritualwings18@gmail.com