Nachtmerrie

De grijze wezens hadden amandelvormige ogen en waren klein van stuk. Zakelijk voerden zij hun operatie uit, onderwijl telepathisch de door hen ontvoerde Petra geruststellend. Ze zouden haar geen kwaad doen en waren enkel uit op haar ‘eitjes’. Woordeloos werd een beeld geschetst van een wegens onvruchtbaarheid uitstervend ras, dat opnieuw wilde leren voelen. Een volledig gebrek aan emotie was het namelijk geweest dat hen op de rand van de afgrond had gebracht. En dus wilden haar ontvoerders negen maanden later, tijdens een nieuwe kidnap, niets liever dan dat Petra het aan haar gepresenteerde androgyne wezentje liefdevol in haar armen zou sluiten. Opdat de daarbij vrijkomende emoties door hen bestudeerd konden worden…

Bovenstaand verslag is karakteristiek voor de verhalen van mensen die beweren door aliens ontvoerd te zijn. Ik moest eraan denken toen ik het boek Bits, bytes & bewustzijn las. Auteur Yfke Laanstra beschrijft daarin de stormachtige technologische ontwikkelingen en schetst een toekomst waarin de mens als cyborg ‘bevrijd’ is van emoties en ander ‘ongemak’. Al lezende vroeg ik me rillerig af: zijn wij misschien zélf de ufonauten, terugreizend in de tijd om een fatale ingreep in ons evolutieproces ongedaan te maken?

 Die nacht had ik een nachtmerrie. Ik lag op mijn sterfbed en werd omringd door drie ‘mensdingen’. Gevoelsmatig wist ik dat het mijn eigen kinderen waren en tranen biggelden over mijn wangen toen ze me met hun metaalachtige stemmen alle drie tegelijk vroegen: ‘Waar was jij papa, toen we van mens in machine veranderden?’

Niels Brummelman
Hoofdredacteur ParaVisie
niels@edicola.nl

In de februari-uitgave van ParaVisie lees je een interview met Yfke Laanstra, die waarschuwt voor de gevaren van doorgeslagen technologisering en digitalisering en tegelijkertijd wijst op het ongekende potentieel van onze innerlijke technologieën.