Bedankt, opa!
“Mama waar gaan we naartoe?” Op de achterbank zit onze kleuter van 5. “Even een plantje neerzetten bij mijn opa”, zeg ik en draai even mijn hoofd naar haar terwijl ze naar buiten kijkt. “Waar is jouw opa dan? Ik heb hem nog nooit gezien, toch?” Tijdens deze conversatie probeer ik het behapbaar voor haar te maken wat een begraafplaats is. En dan arriveren we bij de ingang. De prachtige ijzeren hekken staan open alsof ze ons verwelkomen. Uit het niks zegt ze: “Jouw opa is dus een sterretje. Oooooh, ja hè mama? Ja toch, mama?” “Ja mop”, zeg ik met een brok in mijn keel. Mijn partner is de nuchterheid zelve. Begraafplaatsen bezoeken staat niet in zijn vocabulaire en paranormale zaken zijn al helemaal niet aan hem besteed. Als ik de auto uitstap, ben ik dan ook met stomheid geslagen als hij óók uitstapt. “Wat ga jij doen? Wacht je hierbuiten?”, vraag ik verbaasd. “Nee, ik loop mee”, zegt hij. “Mooi hier hoor. Ook zo lekker rustig”, zegt hij en ik bespeur het beetje sarcasme dat typerend is voor hem.
Onze kleine kleuter huppelt langs graven en probeert letters te lezen. Hier en daar staat een prachtig beeldje en dat benoemt ze dan ook zo. Een summier zonnetje probeert zich door de wolken te persen. Ik voel het verdriet en de aanwezigheid van energieën. Als ik alleen een bezoek breng aan deze plek, dan loop ik na afloop vaak nog even langs graven waar ik naartoe getrokken wordt. Maar deze keer sla ik het over en laat ik het bij het bezoekje aan opa. Als een soort natuurlijk iets helpt kleine Liv me om het onkruid van het graf te halen. We steken wierook en kaarsjes aan. “Tja”, zegt mijn man. “Veel mensen liggen er eigenlijk. Mooie struik… Misschien moeten we volgende keer een snoeischaar meenemen.” Dat beaam ik en ondertussen probeer ik een connectie te maken met de plek waar mijn opa, overgrootouders en oma liggen.
“Er is toch niks meer”, zegt hij om de stilte te doorbreken. “De energieën zijn er nog en geven vaak nog een boodschap af”, beantwoord ik hem. Terwijl ik naar hem kijk, zie ik op zijn voorhoofd een diepe rimpel ontstaan. “Hoezo?”, gaat hij verder. “Nou kijk, als je bijvoorbeeld een vraag hebt of je wilt bevestiging over iets, dan geven de overledenen je een seintje. Dat kan in de vorm zijn van een windvlaag, veertje, vlinder of ander beestje uit de natuur”, probeer ik hem uit te leggen. “Ja hoor! Nou, dat vind ik dus onzin.”
‘Jouw opa is dus een sterretje’
Maar dan: “Mama! Kijk!” Kleine Liv is helemaal verbaasd. Op haar hand zit een lieveheersbeestje. “Die neem ik mee”, zegt ze vastbesloten. “Mooi he? Kijk papa!” Ik kijk mijn man aan. Is dit toeval, schat? Terwijl een natte sneeuwbui zich aandient, snellen we naar de auto. Dag opa, tot de volgende keer. Dank je wel voor de mooie boodschap!
*******
Medium Monique van der Vaart
