Oma Domino
Sinds de corona-crisis, die onze alledaagse levens beheerst, ervaren we aan de ene kant rust omdat de druk van bijvoorbeeld het reizen is verdwenen. Daarentegen hebben gezinnen weer een ander soort druk ervoor teruggekregen doordat werk en privé nu tussen vier muren door elkaar loopt. En zo heeft iedereen zijn of haar ervaring en toch is er een overeenkomst die we allemaal ervaren. Namelijk dat we intenser dromen. Ik droom altijd veel, in kleur en bijna realistisch. Maar tijdens deze corona-tijd heb ook ik een andere manier van boodschappen doorkrijgen mogen ontvangen.
Mijn oma is bijna 16 jaar geleden overleden en zou, als ze nog zou hebben geleefd, op 2 mei jarig zijn. Elk jaar eten we op haar verjaardag een tompouce, kijken naar boven en proosten op haar. Verklaar ons voor gek, misschien zijn we dat ook, maar iemand is pas overleden als je er niet meer aan denkt. De afgelopen 2 mei heb ik expliciet gevraagd of ze iets van zich wilde laten horen en of ze dan een ‘ja’ of ‘nee’ kon geven voor het boek dat ik aan het schrijven ben. Maar geen teken, niets. Eigenlijk begon ik te twijfelen en het maakte me toch enigszins verdrietig. Geen teken op wat voor manier dan ook? Hoe kon dat? De nachten daarna werd ik steevast een keer wakker. Dat zal ongetwijfeld zijn gekomen door de enorme ladingen thee die ik overdag naar binnen werkte, dacht ik bij mezelf. De volgende nachten keek ik op mijn telefoon of op de thermostaat waar ik ook de tijd op kon zien als ik weer wakker werd. Tot mijn verbazing stond de klok elke keer op 03.33 uur. Ik begon te googlen wat dit betekende en kwam bij de uitleg dat het tijd is om een beslissing te nemen en het een teken is voor persoonlijke en spirituele ontwikkeling. Een bevestiging! Het gaf me een enorme rust en mijn twijfel was weggenomen.
‘Tot mijn verbazing stond de klok elke keer op 03.33 uur’
“Heb jij nou al eens gekeken of je nog zo’n dominosteentje thuis hebt?”, vroeg mijn moeder. “Heeft Liv misschien stiekem of per ongeluk een steentje meegenomen? Ik ben hem al een tijdje kwijt.” Liv is mijn moeders’ jongste en ondeugendste kleinkind die weleens iets in haar zak steekt als ze bij oma weggaat. “Kijk”, zegt mijn moeder en laat het doosje zien waaruit één steentje mist. “Dit is nog het Dominospelletje van oma, leuk he?” Die druk om het steentje te vinden is nu wel iets opgevoerd, bedenk ik me. “Ik zal eens kijken, maar ik heb niks gezien thuis”, weet ik nog snel te melden terwijl ik de deur uitloop. Altijd als ik thuiskom, stuur ik een appje dat we goed zijn aangekomen. Zo ook die bewuste middag. Onze Sfinx is aan het krijsen op de vensterbank en ik loop naar hem toe om te kijken of er zich een wildvreemde kat in de tuin heeft opgehouden of dat hij wellicht weer een vlieg in zijn bek heeft die het leven nog niet heeft gelaten. Maar nee, niets geks te bekennen. En dan zie ik vanuit mijn ooghoek links in het raamkozijn, waar ik ’s morgens nog een lap overheen heb gehaald, een domino steentje met de nummers 3 en 3! Ik maak een foto en stuur die naar mijn moeder. “Kijk eens! gevonden!”, app ik enthousiast. “Nou wat bizar! Kun je ook een foto van de achterkant maken?”, appt ze binnen luttele seconden terug. De achterkant had een plaatje van een soort draak en dat app ik naar haar. “Nou dat is niet de achterkant van het spel wat ik hier heb, maar ik mis wel 3 en 3!
‘Dit is nog het Dominospelletje van oma’
De boodschap was dat we door veel verlichte meesters omringd worden en in alle opzichten worden geholpen. Ze zijn gekomen om me te helpen bij mijn opdracht en mijn gebeden te beantwoorden. Eén ding is zeker. Díe opdracht is dan enorm snel uitgevoerd, want nog geen twee uur daarvoor kreeg ik een spelletje onder mijn neus gedrukt met een missend steentje. Nu nog het boek afschrijven, maar met deze mooie boodschappen moet het lukken! Bedankt oma. Prachtig dat ik na vele paranormale ervaringen die ik meegemaakt nu ook deze vorm heb mogen ervaren en ik weet dat je er bent als ik je nodig heb.
*******
Medium Monique van der Vaart
