Sensitief leven
In de ParaVisie van oktober een diepgravend interview met coach Tessa van Dongen (o.a. bekend van de Stargate) over sensitiviteit, authenticiteit, autisme en zelfvervreemding. Tessa is iemand die vóórleeft. Dat wil zeggen: de houding die zij propageert, past ze zelf toe. Vanzelf. Een paar prachtige voorbeelden waartoe dat kan leiden:
“Een tijdje terug reden mijn vriend en ik samen naar huis na een lang weekend onderweg te zijn geweest. Hij was moe en concentreerde zich op de weg, ik wilde desondanks even wat aandacht. En dus legde ik mijn hand op de zijne, in de verwachting een liefdevol gebaar terug te ontvangen. Toen dat gebaar uitbleef, schoot ik in mijn gekwetste kindstuk: ik voelde pijn en dat was zíjn schuld. Hij gaf me immers niet wat ik wilde! Ik wist dat ik één en ander te overdenken had en eenmaal thuis dook hij voor de tv en ik in bad. Daar schoot me ineens een plaatje binnen van een couveuse. Dat was het dus! Dáár, in die couveuse, werd ik niet aangeraakt als ik het wilde en wel aangeraakt als ik niet wilde, met een spuit bijvoorbeeld. Ik heb mezelf toen in gedachten als baby vastgehouden en, terwijl ik tranen met tuiten huilde, getroost. Sindsdien raak ik mijn vriend aan zonder daar iets voor terug te verwachten. Het gevoel is geïntegreerd en daarmee opgelost.”
‘Plots schoot ik in mijn gekwetste kindstuk: ik voelde pijn en dat was zíjn schuld!’
“Ik belandde eens in het ziekenhuis met nekklachten. Mensen maakten zich grote zorgen om mij, maar ik bleek er te zijn voor iemand anders. Want terwijl onderzoek uitwees dat mijn klachten niet veroorzaakt werden door ernstige gezondheidsproblematiek, kwam ik in de ziekenzaal tegenover een vrouw te liggen die vanwege een hersenbloeding niet meer kon communiceren. Althans, dat is wat de geneesheren en de familieleden dachten. Want juist omdat ik zo in het moment was en in contact stond met mijn eigen gevoelsleven, kreeg ik wél verbinding met haar. Ik ontdekte dat de vrouw met behulp van oogbewegingen probeerde te communiceren. Geen arts of familielid had dat nog gezien. Ik attendeerde een verpleegster op mijn ontdekking en voordat ik het wist stond de hele familie van de vrouw aan mijn bed om me te bedanken. Toen ik daags erna het ziekenhuis mocht verlaten en nog even een handje wilde geven aan mijn kamergenote, trok ze me plots helemaal naar zich toe en gaf ze me een dikke pakkerd. Zo ontroerend… Zo mooi!”