The dark side…

I’ll see you on the dark side of the moon, klinkt het op het album van Pink Floyd. Tijdens de omwenteling rond de aarde, blijft de maan steeds dezelfde kant tonen, de achterkant van de maan wordt de duistere zijde genoemd, hoewel die ook licht vangt. Opheldering over hoe de duistere zijde van de maand eruitziet zal volgen dankzij maansonde Chang’e-4, vernoemd naar een Chinese maangodin, die het oppervlak momenteel aan het verkennen is.

Op 24 juni 1931 vond er echter al een interessant Japans onderzoek plaats onder leiding van Tomokichi Fukurai, een professor van de Universiteit van Tokio die zich bezighield met parapsychologische experimenten. Hij plaatste twee fotografische platen in een kist en liet het medium Koichi Mita, die zich op een afstand van veertig kilometer bevond, er middels gedachtekracht een beeld van de achterkant van de maan op projecteren. Er bleken maanlandschappen op te staan.

In 1933 werd dit experiment met vierduizend toeschouwers herhaald, deze keer met twaalf platen, waarbij het medium verzocht werd op plaat zes nogmaals het maanbeeld te projecteren, met wederom een nadien ontwikkelde foto van het maanlandschap tot gevolg. Was het echt? Gedachten-grafie heeft altijd iets schimmigs, het is niet makkelijk uit te sluiten dat er geen sprake is van een truc. Echter, 52 jaar later bekeek professor Motinori Goto een orthografische projectie van de maan, vervaardigd op basis van foto’s die gemaakt waren tijdens de Apollovluchten. Hierop bleken de opvallende elementen van Mita’s gedachtenfoto’s duidelijk herkenbaar. Er waren 31 overeenkomsten! Hoe dat kan, in een tijd waarop de mens nog nooit naar de maan was gegaan, blijft een mysterie.

© Monique Hendriks moniquehendriks.nl